Gary Burnison Korn Ferry ile firmaların organizasyon yapılarını, rollerini ve sorumluluklarını tasarlamak için müşterilerle birlikte çalışıyor. Gary yayımladığı çalışmasında liderliği nasıl daha işlevsel hale getireceğinizi açıklıyor…
Pandeminin başlarında, ailem karantinadayken, birisi tavan arasında eski Clue oyununu buldu. Yakın zamanda eski dünyamızdan kalan bu kalıntı yeni hayatımıza girdi.
Zarları yuvarlayıp oyun tahtasının etrafında dolaşırken – kütüphanede şamdanlı Albay Mustard mı yoksa iple yemek odasında Bayan Peacock mıydı – bu küçük odaların salgın öncesi hayatlarımızın neye benzediğini yansıtması gözüme çarptı. Her şey kendi duvarları içinde bölümlere ayrılmıştı – sadece ayrı fiziksel alanlar değil, sembolik ve duygusal alanlar da.
Bu “odalardan” bazılarına işe gidip gelme, toplantılara gitme, müşterileri görmek için seyahat etme adı verildi – hayatımıza yapı katan rutinler. Diğer “odalar”da düğünlere ve partilere katılıyor, iş arkadaşlarıyla yemekhanede yemek yiyorduk. Sonra, bir gecede, dünyamız açık bir yer planına sahip tek bir odaya dönüştü. Duvarlar yıkılırken, hayat segmentasyondan entegrasyona gitti – profesyonel yaşamlar kişisel yaşamlarla kaynaştı.
Şimdi, etrafıma baktığımda, her yerde insanların kendi alanlarını yeniden düşündüklerini görüyorum. İlerledikçe öğrendiklerimizi yeniden değerlendirme, yeniden değerlendirme ve iç gözlem zamanı. Bazıları eskiyi yeniye taşımanın yollarını buluyor – uzun yürüyüşler, aile oyun geceleri, sokakta oynayan çocuklar – hatta arıcılık gibi. Diğerleri yeniye ve güçlendirici olana yer açmak için eskiyi ve verimsizliği atıyor.
Korn Ferry’nin üst düzey finans başkan yardımcısı Gregg Kvochak eskiden günde beş saatini işe gidip gelmek için harcıyordu. Gregg, bir sayı adamı olarak, pandemi başladığından beri, yaklaşık 720 saat, yani bir ay kazandığını hesapladı. Şimdi haftada beş gün koşuyor ve her zamankinden daha sağlıklı besleniyor.
Bazı eski odalar için nostaljik olmak doğaldır, ancak geçmişte sıkışıp kalamayız – tozlu anılarla dolu bir çatı katında kilitli kaldık. Bodrumun olanaklarını keşfetmek daha iyi. Kansas’ta büyürken, bodrum katlarında sayısız saatler geçirdim. Burayı barınmak, masa tenisi oynamak, sanat ve el işi yapmak ya da sadece takılmak için kullandım. Pek çok insan tavan arasını paneller çizip süslemedi ya da oraya bir bilardo masası koymadı. Bunların hepsi bodrumda oldu.
Şu anda yaptığımız şey bu: yeni bir gerçeklik için alanlarımızı dönüştürmek, zihnimizi dönüştürmek.
Bunu nasıl yapacağımızı biliyoruz. Çocuklar olarak, fiziksel olarak ya da hayal gücümüzde her zaman – elimizde ne varsa onunla birlikte “inandırdık”.
Benim için, garajın yan tarafına cıvatalanmış ağsız, paslı bir basketbol potası olan toprak bir yoldaydı.
Çoğu zaman kafamda hayali bir saati aşağı çevirerek kendimle bir oyun oynardım: Beş, dört… Sezon sonu şampiyona maçının son atışı.
Ekibimiz bir puan geride. Üç, iki… Yerden yükseğe sıçrıyorum. Bir… Top ellerimi terk ediyor. Sesli uyarı çalar. Top sepete doğru eğilir ve kazanan şutu çevirir!
İronik olarak, tüm bu pratiklere rağmen, hiçbir zaman oyun kazandıran bir şut vurma fırsatım olmadı ve eğer olsaydı, başarır mıydım bilmiyorum. Ancak birkaç on yıl önce kızım Emily, lise basketbol takımında ilk yılındaydı. Büyük bir maçtı ve takımı bir sayı gerideydi. Sadece saniyeler kaldı, kimse son şutu atmak istemedi, bu yüzden topu geçirmeye devam ettiler. Emily topu aldığında, ne yapacağını biliyordum- çünkü garaj yolunda sayısız kez çalışmıştık. Çembere gitti ve sayıyı aldı.
Bazen hayatta, top, şans eseri veya seçimle yolumuza fırlatılır. Ama bunu denemeliyiz. Şu anda buradayız. Daha fazla şeffaflık ve özgünlük için daha az duvarlı ve daha çok pencereli bir dünya yaratmak için bu anı yakalamalıyız. İşte bazı düşünceler:
Neyi farklı yapardınız?
Son birkaç hafta içinde 100 kişiye aynı soruyu sormuş olmalıyım:
Geçen yıl 2020’de bir pandeminin geleceğini bilselerdi – “mükemmel bir vizyonları” olsaydı, neyi farklı yaparlardı?
Ezici bir çoğunlukla ve çoğu zaman hiç duraksamadan veya tereddüt etmeden, iki şeyden birini söylediler:
- Arkadaşlar ve sevdiklerinizle daha fazla zaman geçirmek ve (2) o büyük yolculuğa çıkmak.
Hiç kimse maddi şeylerden veya doğru zamanda biraz yatırım yapmaktan bahsetmedi. Her şey özellikle insanlar ve duygular etrafında deneyimseldi. Bu kış Kuzey Yarımküre’de olası bir insan kış uykusu da dahil olmak üzere, hepimizin bir sonraki adım için hazırlandığımızı göz önünde bulundurarak sürdürülmesi gereken önemli bir perspektif.
İkinci bir bulaşma dalgası nedeniyle karantinada kalsak bile, başkalarıyla bağlantı kurmamız gerekir.
· Yıkım – veya tasarım. Peki bu yeni alanda nasıl yaşıyoruz? Tavan arasına mı dönüyoruz yoksa ironik bir şekilde bodruma mı gidiyoruz? Firmamızda bazı doktora öğrencileri, psikolog ve araştırmacılara ulaştım. İşte söyledikleri şey:
· Firmamızın Danışmanlık işinde Başkan Yardımcısı RJ Heckman, “Segmentasyondan entegrasyona geçmek bilinç ister. Ancak bunu yaptığımızda, verimlilik, uyum, amaç ve denge, gerçekleştirilebilecek olumlu sonuçlardır. ”diyor.
· Firmamızın CEO Halefiyet Uygulaması’nda Kıdemli Müşteri Ortağı olan Janet Feldman, “Pandemi, insanları kendilerini ve dünyada nasıl davrandıklarını desteklemek için yeni yapılar oluşturmaya zorluyor. Yapıları yoksa, koşulların ve değişimin kaprislerini hissedebilirler, ”diyor.
· “Bazı insanlar için yapılar zamanlarının disiplinli olmasıyla ilgilidir. Korn Ferry Enstitüsü Müşteri Araştırma Ortağı Signe Spencer, başkalarının bunu tam anlamıyla yapmak zorunda kalabileceğini, çalışma alanını yaşam alanından ayırmak zorunda kalabileceğini söylüyor.
Bu yeni yapılar bizi duvarlardan uzaklaştırmamalı – bağlantı kurmamıza yardım etmelidir. Kontrol bizde olmasa bile her zaman bir seçimimiz vardır. Bugünlerde, 5 inçlik bir ekran aracılığıyla kendi kendine giden arabalarımız ve dünya parmaklarımızın ucunda olabilir, ancak bu bize kontrolü vermiyor. Ve kesinlikle zamanı kontrol edemeyiz. Ama ne yaptığımızı zamanımızla kontrol edebiliriz.
· Parkta bir yürüyüş. Geçtiğimiz 50 yılın tüm teknolojik ilerlemelerine rağmen yine de insan bağlantısı istiyoruz. İnsan bağlantısına ihtiyacımız var. İnsan bağlantısından gelişiyoruz.
Araştırmamızdan, ilişki kurmanın ve sürdürmenin – insan davranışının en önemli motivasyonlarından biri olduğunu biliyoruz.
Bu sosyal mesafe döneminde bile, aşıyı beklemek için duvarlarımızın arkasında kilitli kalamayız – sanal ya da başka bir şekilde -. Çalışanlarımızın çevikliğine dokunarak, birbirimizle etkileşim ve ilişki kurmanın güvenli ve şaşırtıcı yollarını bulabiliriz.
Korn Ferry’nin Londra’da bulunan EMEA Eş Başkanı Sonamara Jeffreys, müşterileri Zoom’un ötesine geçip adaylarla ofislerin ve konferans odalarının dışında şahsen mülakat yapmaya nasıl teşvik ettiklerini anlattı.
Tamamen eski moda ve eski dünyaya gidiyoruz, müşterilerin birlikte parkta yürüyüşe çıkarken adaylarla buluşmasını ayarlıyoruz.
“Müşteriler bize bunun inanılmaz derecede ferahlatıcı olduğunu söylüyor. Yolun aşağısında (kelimenin tam anlamıyla) yürüyerek ve konuşarak, telekonferans yoluyla tanıştıklarından çok daha ileriye gidiyorlar ”dedi.
Aslında sadece “ne” den ziyade birinin “kim” olduğunu keşfedersiniz.
Yorumları bana eski günlerde insanlarla mülakat yaptığım zamanları hatırlattı: Onlarla hep lobide tanışırdım ve su veya kahve almak için önce ofis mutfağına getirirdim.
Tanıdık ortamlarda, eylemlerimizi daha kolay gösterebiliriz: özgün olmak, bir bağlantı kurmak ve başkalarına kim olduğumuza dair bir tat vermek.
Açık zemin planımızı ne kadar süre işgal edeceğimizi ve hangi yeni odaların ortaya çıkacağını kimse tahmin edemez. Clue oyununun aksine, sonunda gizemin çözümünü içeren tek bir küçük zarf olmayacak.
Her birimiz kendi zarfımızı bulmalıyız. Yine de kesin olan bir şey var: o kadar çok duvarı yıktıktan sonra, kaç tanesini tekrar yerleştireceğimize dikkat etmemiz gerekiyor.
